Może to jest praca właśnie dla Ciebie? Służba Więzienna służy Polsce już ponad 100 lat!

Kiedy kandydat spełnia wszystkie kryteria zostaje przyjęty w szeregi formacji i składa ślubowanie. Wtedy adept jest gotowy, by rozpocząć trwający trzy tygodnie kurs przygotowawczy w jednym z Ośrodków Szkolenia Służby Więziennej.

Zawód więziennika to praca ciekawa, ale i wymagająca poświęceń. To również praca, dzięki której można się realizować, kształcić i pomagać innym. To praca dla ludzi z pasją, która mimo dużej odpowiedzialności daje dużo satysfakcji.

Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w Bydgoszczy prowadzi aktualnie nabór do służby w Służbie Więziennej w 9 jednostkach penitencjarnych. Są to areszty śledcze i zakłady karne zlokalizowane w województwie kujawsko-pomorskim i pomorskim. Rekrutacja obejmuje m.in. stanowiska strażników działu ochrony, wychowawców, psychologów, pracowników służby zdrowia.

Proces rekrutacyjny do jednostek penitencjarnych podległych OISW w Bydgoszczy prowadzony jest przez cały rok w zależności od potrzeb kadrowych.

Zainteresowani służbą w Służbie Więziennej niezbędne informacje oraz wzory dokumentów aplikacyjnych znajdą na stronie internetowej formacji (www.sw.gov.pl) w zakładce Rekrutacja oraz na stronie Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Bydgoszczy, gdzie zamieszczone są ogłoszenia o naborze do służby w jednostkach okręgu bydgoskiego (https://sw.gov.pl/praca-oferty/okregowy-inspektorat-sluzby-wieziennej-w-bydgoszczy).

Dokumenty aplikacyjne można składać osobiście lub za pośrednictwem poczty do działu kadr konkretnej jednostki penitencjarnej lub bezpośrednio do Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Bydgoszczy mieszczącego się przy ulicy Wały Jagiellońskie 4 w Bydgoszczy.

Obecna Służba Więzienna nawiązuje do tradycji II Rzeczypospolitej. W 1921 roku działająca dotąd Sekcja Więzienna przekształciła się w Departament Więzienny Ministerstwa Sprawiedliwości. Z uwagi na brak funkcjonariuszy narodowości polskiej (zaborcy nie zatrudniali Polaków w służbie państwowej) zaczęto szkolić nowych funkcjonariuszy. Przyjmowano osoby narodowości polskiej, z odbytym stażem wojskowym, wyjątkowo także cywilnych fachowców. Każdy nowo przyjęty musiał odbyć 6-miesięczny staż. Funkcjonariusz oraz urzędnik otrzymywał raz na rok umundurowanie, a raz na 3 lata płaszcz. Więzienia zaczęto remontować, podniesiono racje żywnościowe dla skazanych (2400 kcal, dla pracujących 3000 kcal, dla chorych 4000 kcal), uruchomiono zakupy centralne mające na celu zapewnienie odpowiednich materiałów włókienniczych, odzieży i obuwia dla osadzonych i funkcjonariuszy. Mając na celu resocjalizację oraz wyrobienie w więźniach nawyku pracy, zaczęto organizować przy więzieniach warsztaty i gospodarstwa rolne. Część zarobku po potrąceniu kosztów dodatkowej żywności, należności dla Skarbu Państwa i kosztów administracji, stanowiła tzw. zysk więźnia wypłacany przy wyjściu na wolność lub umożliwiający mu zakupy w przywięziennej kantynie (tzw. żelazna kasa, wypiska). Powstawały też przywięzienne szpitale, szkoły i kaplica. Wojsko przekazywało kolejne obiekty, budowano też nowe więzienia, w tym nowoczesne jak na tamte czasy więzienie w Tarnowie.

22 kwietnia 1923 zginęli na służbie, zamordowani podczas ucieczki 4 skazanych, pierwsi funkcjonariusze więziennictwa: Antoni Łapiński, Józef Kurowski oraz Henryk Ruciński.

W celu podniesienia kwalifikacji kadry powołano 16 maja 1923 Centralną Szkołę dla Urzędników Więziennych w Warszawie. Kurs trwał przeciętnie 3-4 miesiące i obejmował następujące przedmioty (pisownia i nazewnictwo oryginalne): więźnioznawstwo, prawo i procedurę karną, regulamin więzienny oraz wszystkich działów, ustrój Polski, lekcje psychologii, traktowania nieletnich, pożarnictwa, daktyloskopii oraz tematy ogólno-kształcące. Intensywnie ćwiczono sprawność posługiwania się bronią oraz fizyczną. Korzystano również ze szkoleń w szkołach policyjnych.

W 1924 roku w miejsce powołanej rok wcześniej szkoły, powstaje Centralna Szkoła Ministerstwa Sprawiedliwości. Program uzupełniono zajęciami z prawa (karne, karne wykonawcze, administracyjne, konstytucyjne), towaroznawstwo żywności i opału, higienę, ratownictwo, finanse oraz rozpoznawanie pisma utajonego. Wykładowcami w tej szkole byli: warszawscy nauczyciele akademiccy, wyżsi urzędnicy Ministerstwa Sprawiedliwości, prawnicy (sędziowie, adwokaci) oraz naczelnicy więzień warszawskich.

Personel więzienny w II Rzeczypospolitej składał się z:

• urzędników – naczelników więzień, ich pomocników, asystentów więziennych, urzędników kancelaryjnych, duchownych, lekarzy, nauczycieli,
• niższych funkcjonariuszy – dozorców i dozorczyń, felczerów, sanitariuszy, gońców.

Do służby na kandydatów na urzędników przyjmowano obywateli polskich w wieku do 40 lat, nieskazitelnej przeszłości, sprawnych fizycznie i psychicznie do pracy w więzieniu oraz po odbytej służbie wojskowej. Od kandydatów na urzędników wymagano również posiadania wykształcenia co najmniej średniego. Wprowadzono również służbę przygotowawczą trwającą jeden rok kończącą się zdaniem egzaminu przed komisją w Ministerstwie Sprawiedliwości, który dawał prawo do munduru oraz prawa zagwarantowane przez ustawę o państwowej służbie cywilnej.

Kandydaci na dozorców (strażników) przyjmowani byli w wieku do 35 lat, wymagany był wzrost powyżej 165 cm, biegła znajomość języka polskiego w mowie i piśmie, odbyta służba wojskowa, preferowane było wykształcenie co najmniej podstawowe. Służba przygotowawcza również trwała jeden rok. Po ośmiu latach służby i ukończeniu Centralnej Szkoły dozorca mógł być mianowany na stanowisko starszego dozorcy.

Urzędnicy kancelaryjni, duchowni, lekarze, nauczyciele, felczerzy, sanitariusze, gońcy byli przyjmowani do służby na podstawie umów. Nie przysługiwało im prawo do bezpłatnego umundurowania.

Wydany w 1926 przepis z dnia 26 kwietnia o składzie osobowym administracji więziennej i wykonywaniu przez nią obowiązków służbowych tak określa obowiązki więziennika:

„Czuwać i nie dopuszczać do ucieczek więźniów i do porozumiewania się ich z osobami postronnymi lub między sobą bez wiedzy władzy do tego uprawnionej, dbać o moralną poprawę więźniów, bezwzględne posłuszeństwo, należyty szacunek względem przełożonych, sumienne i gorliwe wykonywanie obowiązków służbowych, niepozostawianie przewinień podwładnych bezkarnie, w obchodzeniu się z więźniami być stanowczym, nie unosić się, zachowywać spokój i równowagę oraz starać się wyrozumieć indywidualne właściwości więźnia.” [...] „do więźnia zwracać się per Pan lub Wy”

Równo 70 lat od tej daty uchwalono Ustawę o Służbie Więziennej, będącą podstawą prawną jej działania do dziś.